Met een gravelbike kan je ontsnappen uit het peloton van de ratrace

We springen in onze camionette en rijden richting Leuven. Daar ligt het Canyon Service Center. Ze hebben de Grail CF SLX voor ons klaargezet die we uitvoerig mogen testen. Je kent die fiets wel, da’s die ene met dat dubbel stuur, waar zo veel rond te doen was. Canyon zelf noemt hem de gravelbike bij uitstek. We konden dus geen betere testfiets wensen.

Vooraleer we op onze nieuwe fiets springen, willen we de Canyon Grail toch eerst eens grondig bestuderen. Want wat is dat nu eigenlijk zo’n gravel bike. Is dat niet gewoon een veredelde cyclocrossfiets?

Op het eerste zicht zou je inderdaad denken van wel. Maar als we de fiets goed bekijken, merken we toch een paar verschillen. Om te beginnen zijn er in het kader heel wat bevestigingspunten verwerkt zodat je tassen aan je fiets kan hangen om te gaan bikepacken. In Amerika trekken ze vaak de wildernis in met hun fiets om er te gaan kamperen. Maar ook voor wie niet zo avontuurlijk is ingesteld, kan een gravelbike interessant zijn. Want het tweede verschil dat ons opvalt, zijn de versnellingen. Voor de technici onder ons: een gravelbike wordt meestal uitgerust met een 50/34 tandwielenset en een 11-32 cassette. Hiermee kan je zo goed als elk terrein aan. En dat terrein zal je bovendien comfortabeler kunnen verteren dan met een cyclocrossfiets. Want een gravel bike heeft dikkere banden (soms zelfs tot 40mm), het stuur is breder en de geometrie van de fiets zorgt voor een ontspannen zitpositie. Op het eerste zicht lijkt een gravelbike dus op een crossfiets, maar toch verschillen ze op heel wat vlakken. Same but different.

Genoeg technische babbel, nu gaan we testen! Niet zo ver van Leuven ligt het prachtige Hageland, u misschien wel bekend van de koers ‘Dwars door het Hageland’. Ondanks dat het een relatief nieuwe koers is, wordt de wedstrijd toch al als mythisch omschreven door de vele onverharde gravelstroken. We starten onze tocht in Aarschot en volgen het parcours van de wedstrijd. Al snel krijgen we de eerste onverharde strook onder de wielen geschoven. Het eerste gevoel is meteen verrassend goed. Ondanks het ruige terrein kan je snelheid blijven maken op zo’n gravelbike, bovendien is het gevoel best aangenaam. Eerlijk toegegeven, het is niet zo comfortabel als een mountainbike, maar veel aangenamer dan een normale racefiets. Het ritje maakt ons blij. Of dat nu komt door die nieuwe Canyon of door de prachtige omgeving is ons niet meteen duidelijk. Maar het feit is wel dat we op onze rit amper iemand tegenkomen. We zijn een met de natuur en dat brengt ons heerlijk tot rust. Zo’n gravelbike brengt je op plekken waar je op een racefiets niet geraakt.

Wanneer we aankomen en ons ritje op Strava posten, verandert de rust in verbazing. Als we onze tijd op de segmenten van Dwars door het Hageland vergelijken met de tijd van de profs tijdens de wedstrijd, vallen onze monden open. We zijn bijna de helft trager. We klikken even door en kijken met welke fiets ze reden. Niemand van de profs reed met een gravelbike… Zou dat dan zo’n verschil zijn? Blijkbaar wel. Profs kiezen voor snelheid en minder comfort en rijden dus ook wedstrijden over onverharde wegen met een normale racefiets. Die is een heel stuk lichter en met 28mm banden kan je ook al wat ruiger terrein aan. Ben je dus een snelheidsduivel? Laat de gravelbike dan links liggen.

We spuiten onze fietsen af en steken ze in de koffer van de camionette. Ook dat is geen snelheidsduivel, maar hij brengt ons net als de gravel bikes comfortabel terug naar Limburg. Op onze terugweg stoppen we even bij onze vriend Bart Gregoor om de gravel bikes te showen. Hij was een van de eerste Vlamingen die verliefd werd op het gravelen en organiseert elk jaar de Lumberjack Gravel Ride. Een van de weinige toertochten op grindwegen die in Vlaanderen georganiseerd worden. Hij is stikjaloers op onze fietsen. “Nu heb ik zin om erop te springen en de natuur in te trekken”, lacht hij. “Voor mij is dat pure ontspanning dat gravelen. De natuur, mijn fiets en ik. Ik merk ook dat er steeds meer mensen zijn die er verliefd op worden. Een toertocht waar je specifiek over gravel rijdt, is een compleet andere beleving dan de klassiekere toertochten. Ze worden georganiseerd in dezelfde streek, maar over wegen die je anders nooit zou nemen. Toen ik in 2017 voor het eerst de Lumberjack organiseerde, waren bijna alle plekken volzet. Het jaar erna en dit jaar waren alle kaartjes enorm snel de deur uit. De discipline wordt steeds bekender. Volgens mij komt dat omdat de mensen willen ontsnappen aan de ratrace die onze maatschappij is. Ze willen rust vinden in de natuur. Daarnaast willen mensen ook eens weg van de drukte van de klassieke toertochten of fietsroutenetwerken. Bij mij lukt dat alleszins. Ik kan het iedereen aanraden.”

De bijna spirituele lofzang van Bart over gravel bikes zet ons aan om er de daaropvolgende weken nog meermaals op uit te trekken met onze gravelbikes, telkens recht de natuur in. En het klopt effectief dat je er rustig van wordt. Een gravelride is een happy pill, in een roes geraken zonder alcohol te drinken of drugs te nemen. Met veel spijt in het hart zetten we onze fietsen nu weer in onze camionette en rijden we van Limburg terug naar Canyon in Leuven. Onderweg passeren we het Hageland en denken we terug aan hoe onze eerste gravel ride begon. Toen nog KOM-hunters, nu gravel goeroes.