Home Nieuws

Reportage | Paralympiërs op weg naar Tokyo

Reportage | Paralympiërs op weg naar Tokyo

De zomer van 2020 had voor heel wat sporters een hoogtepunt moeten worden. Ook voor G-renners Tim Celen, Diederick Schelfhout en Ewoud Vromant. De Paralympische Spelen van Tokyo stonden al jaren met dikke rode letters aangestipt in hun agenda. Nu moeten ze hun voorbereiding helemaal omgooien, maar het doel blijft hetzelfde: goud halen op het belangrijkste sportevenement ter wereld.

Ik droom al van de Spelen in Tokyo sinds ik in 2013 in het ziekenhuis lag

Ewoud Vromant (35 – c2 klasse)

Het is moeilijk voor mij dat de Spelen zijn uitgesteld. Ik had er vier jaar echt naartoe geleefd. Alles stond in het teken van Tokyo 2020. Ik heb een jaar verlof zonder wedde genomen, mijn materiaal was tot in de puntjes in orde en mijn conditie was ook perfect. In januari werd ik op de piste in Canada wereldkampioen op de individuele achtervolging in een nieuw wereldrecord. Daardoor was ik zo goed als zeker van een selectie voor Tokyo en kon ik heel rustig toeleven naar de Spelen. Nu voelt het alsof ik helemaal opnieuw moet beginnen.

Of ik nu minder gemotiveerd ben? Nee, voor de Spelen heb je alles over. Het is het grootste wat er is. Naar Tokyo gaan was al een droom van mij van toen ik in 2013 mijn rechterbeen moest laten amputeren door een tumor in mijn hamstrings. Ik lag in het ziekenhuis al meteen te googlen over de Spelen in 2020. Ik was toen zelfs nog niet zeker dat ik zou beginnen wielrennen, maar op een of andere manier wou ik die Spelen bereiken.

Ik ben al heel mijn leven een sporter geweest. Eerst voetbalde ik op provinciaal niveau, maar daarna ging ik kwarttriatlons doen. Sporten is voor mij een uitlaatklep. Na mijn amputatie bleek wielrennen mij het best te liggen. Toen de Spelen van 2016 doorgingen in Rio, was ik net beginnen fietsen. Nu vier jaar later ben ik wereldkampioen op de piste en won ik zilver en brons op WK’s op de weg. De progressie die ik heb gemaakt, lijkt voor mij heel normaal omdat ik alles zo gepland had, maar als je er vanop een afstand naar kijkt is het toch wel speciaal.

Ik wil paralympisch kampioen worden op de individuele achtervolging op de piste.

In Tokyo zal ik alleen maar tevreden zijn met een gouden medaille. Ik wil paralympisch kampioen worden op de individuele achtervolging op de piste. Als je in die discipline wereldkampioen bent geworden in een nieuw wereldrecord, kan je niet anders dan voor de winst gaan. Daarnaast wil ik ook nog een medaille pakken op de tijdrit op de weg. Dat zijn mijn doelen.

Diederick Schelfhout (34 – c3 klasse)

2020 moest voor mij het jaar worden van de jacht op goud. Ik heb al 7 medailles gewonnen op wereldkampioenschappen op de piste, maar het goud ontbreekt nog in mijn collectie. Begin dit jaar op het WK piste in Canada werd ik net op het slechte moment ziek, en werd ik vierde, weer geen goud dus. Nu had ik mijn focus volledig op de Spelen liggen om daar goud te pakken, maar dat zal dit jaar dus ook niet lukken. Het is een beetje dubbel natuurlijk, maar voor mij maakt het niet zoveel uit. Uitstel is geen afstel. Ik ga mijn schema’s gewoon aanpassen en alles een beetje opschuiven.

De Spelen zijn immers zo belangrijk voor mij. Bij een motorongeval raakte ik zwaar verbrand waardoor ik permanent een verlies in spier- en zenuwfuncties ondervind. Na wat ik heb meegemaakt zijn die Spelen iets uniek om te kunnen beleven. Ik heb het in Rio al kunnen meemaken, maar toen was ik niet in topvorm omdat ik pas in laatste instantie werd opgeroepen. Maar zo’n evenement vergeet je nooit, elke atleet droomt hiervan

In Rio heb ik kunnen proeven van de Spelen, in Tokyo ga ik voor goud

Ik ben er zeker van dat de ervaring van Rio mij gaat helpen in Tokyo. Daar heb ik al eens kunnen proeven van wat het is, in Tokyo ga ik voor het goud. De toppers in mijn categorie zijn aan elkaar gewaagd, ik heb al bewezen dat ik medailles kan pakken, dus dan moet winnen ook lukken.

Of Tokyo een einddoel is voor mij? Die vraag heb ik al vaak gekregen… Ik denk dat ik ga doorgaan tot in Parijs. Die belofte heb ik aan mijn vaste kamergenoot Ewoud gemaakt. Dus normaal ga ik nog vier jaar door.

Ik heb al bewezen dat ik medailles kan pakken, dus dan moet winnen ook lukken

Tim Celen (22 – t2 klasse)

In 2016 mocht ik als 18-jarige mee naar de Spelen in Rio. Toen ik daar het olympisch dorp binnenwandelde kon ik maar een ding denken: ‘Wow, wat is dit’. Heel die Spelen waren een ongelooflijke ervaring voor mij. Zoiets had ik nog nooit gezien. In de wegrit werd ik uiteindelijk zesde. Ik voelde dat ik echt iets in mijn mars had. Na die wedstrijd heb ik meteen gezegd dat ik in Tokyo terugkom voor een medaille.

De laatste vier jaar heb ik enorm veel progressie gemaakt. In 2017 won ik meteen de wereldbekerwedstrijd in Italië en vorig jaar deed ik dat nog eens over in Canada. In onze discipline, die met driewielers, doen er ongeveer 25 renners mee aan een wereldbekerwedstrijd, dat zijn de beste renners ter wereld. Als je daartegen kan winnen op een wereldbeker, moet je in principe ook goud kunnen pakken op de Spelen. Al probeer ik mezelf ook niet te veel druk op te leggen. Je hebt op zo’n wedstrijd altijd wat geluk nodig.

Je hebt wat geluk nodig, maar ik kan goud pakken in Tokyo

Ik probeer nu gewoon zo sterk mogelijk opnieuw aan de competitie te beginnen door mijn trainingen zwaarder te maken. Ik doe nu elke maand iets meer dan vorig jaar in dezelfde periode.

Zo hoop ik weer wat sterker te worden. Wie weet kan ik zo in 2021 wel wereldkampioen en paralympisch kampioen worden.

Ik probeer mezelf ook niet te veel druk op te leggen

Wil je meer info over het g-wielrennen?

Klik hier