Na twee jaar studiewerk is Yves Klinckaert internationaal commissaris
Stel… Je bent gek van de wielersport en je wilt graag een rol van betekenis spelen in dat wereldje zonder dat je jezelf in een rol als renner wilt casten. Dan ga je op zoek naar een faciliterende rol, een functie die absoluut noodzakelijk is in de complexe puzzel die een wielerwedstrijd is. Yves Klinckaert koos voor een rol als commissaris, iemand die er zorg voor draagt dat een wedstrijd – soms is dat zelfs letterlijk op te vatten – in goede banen geleid wordt.
Mobiele seingever
De opmars van Yves Klinckaert in de wielerwereld begon als mobiele seingever op de motor. “Ik fietste vroeger veel, maar door een ernstig ongeval tijdens het skiën, op mijn 21ste, moest ik uitkijken naar iets anders. Pas twaalf jaar later – mijn job nam aanvankelijk veel tijd in beslag – kon ik mijn passie van dichtbij gaan beleven. Op een bepaald moment kreeg ik te horen dat er naar commissarissen werd gezocht. Ik legde de examens af en begon, zoals iedereen, op regionaal vlak. Op die manier kreeg ik de smaak te pakken. Na verloop van tijd nam ik de rol van secretaris op in de pistewedstrijden, en omdat ik een softwareprogramma had ontwikkeld dat specifiek op die koersen was afgestemd kreeg ik er automatisch meteen een pak kennis van de reglementen die van tel waren in het baanwielrennen bovenop. En zo is de bal pas écht aan het rollen gegaan.”
Late roeping
Yves Klinckaert is 49. Nét op tijd om de overstap naar de internationale status te maken. “De leeftijdsgrens om in te schrijven is 50. En je kan dit blijven doen tot het jaar dat je 70 wordt. Ik was dus nét op tijd. Een late roeping, zeg maar.”
Aan het verwerven van die titel ging een boel studiewerk vooraf. En het is nog niet afgelopen. Klinckaert kan vanaf nu aan de slag als internationaal commissaris op de piste, maar hij ambieert ook dezelfde status op de weg. “Dus wordt het opnieuw blokken. Op de piste heb ik het hele traject afgelegd, op de weg heb ik het mondeling en het schriftelijk examen achter de rug. Ondertussen heb ik het resultaat ontvangen en mag ik door naar de volgende stap: het praktijkexamen. Dat zal iets voor volgend seizoen zijn.
Studeerwerk
Cursussen van 400 pagina’s van buiten leren, algemene vragen over de werking van de UCI en het op poten zetten van een wedstrijd kunnen beantwoorden, voor beide disciplines ook de specifieke reglementering van paracycling in de vingers krijgen: simpel is het allerminst geweest. “Wat de piste betreft is die cursus nog net dat tikje moeilijker dan op de weg. Omdat je in de baansport zoveel verschillende nummers hebt. Al bij al heeft dat studeerwerk voor beide disciplines me twee keer drie à vier maanden werk gekost. Elke dag opnieuw, zeven dagen op zeven: ik begon te blokken na mijn werk om zeven uur ’s avonds en hield het pas drie uur later voor bekeken.”
Praktijktest
Een praktijktest bekroont de inspanningen die voorafgingen om de ‘leerstof’ onder de knie te krijgen. Die proef bepaalt wie internationaal commissaris mag worden. Twee examinatoren houden het doen en laten van de kandidaat tijdens die wedstrijd nauwgezet in de gaten. Aan de hand van hun verslag wordt het licht uiteindelijk al dan niet op groen gezet.
“Mijn praktijktest was de internationale pistemeeting in Gent”, vertelt Klinckaert. “Op de eerste dag was ik Judge Referee, op dag twee ging in aan de slag als starter – de man bijvoorbeeld bepaalt of de wedstrijd moet gestaakt worden als er een valpartij plaatsvindt – en op de slotdag fungeerde ik als voorzitter van de jury. De man die brandjes blust, zeg maar. Ook de debriefing na de meeting nam ik voor mijn rekening. Met goed gevolg, blijkbaar. Want recent kreeg ik melding van de UCI dat ik voortaan als internationaal commissaris aan de slag kan.”
Drempels vallen weg
De functiebeschrijving spreekt boekdelen: Yves Klinckaert kan voortaan ook buiten België worden ingezet. “Op de piste ben ik de derde Belg met die status. Op de weg zijn we met een vijftiental. Waarom ik al die inspanningen gedaan heb? Omdat ik zin in méér kreeg. En, toegegeven, de reizen die er straks zitten aan te komen zijn ook een mooie bonus. Ik kijk nu al uit naar de mensen die ik de komende tijd zal leren kennen. De drempels vallen weg, omdat ik terecht zal komen in een gezelschap dat dezelfde passie heeft. Op de piste gebeurt alles zó flitsend snel: het is de uitdaging om in die hectische omstandigheden telkens weer de juiste beslissingen te nemen. Dat spreekt me enorm aan. Op je eigen specifieke manier in de marge je bijdrage leveren aan de topprestatie van een renner: als je daarin slaagt kan je alleen maar tevreden zijn.”
Olympische droom
Atleten met talent ambiëren het allerhoogste. Ook voor juryleden gaat die vlieger op. “Natuurlijk zou ik graag aangeduid worden voor grote toernooien”, klinkt het. “In dat verband is er nu al een eerste droom die in vervulling gaat: ik ben aangeduid voor de wereldkampioenschappen voor junioren op de piste, in Tel-Aviv, Israël. Maar als ik echt eerlijk ben: droomt niet iedereen van de Olympische Spelen? Dat is niet alleen voor een renner het hoogst haalbare, geloof me.”
Tekst: Guy Vermeiren